Modernizm sonrası modern insan

Modernizm sonrası modern insan
(Bi nevi: Postmodernmodern)

Modernizmin cami kapısına bıraktığı bazı “getirileri” bünyeden henüz hiçbir güç götürememiştir. Zamanı ve mekanı parçalamaktan kendine hediye edeceği tek dakikası kalmaz elinde. Her şey çok hızlı çok düzenli olmalıdır. İş, şehirler, sevgili, aile, hatta çocuklar bile zaman için sıraya girer. Hepsinin zamanı vardır. Program dahilinde yürümesi gerekir her şeyin. Çünkü artık kariyer zamanıdır, başarı zamanıdır ve hayatın her dakikasına bir aktivite sığdırma zamanıdır.

Ama diğer yandan, modernizm sürecinde sürüne sürüne öyle bir hale gelmiştir ki bu insan evladı, sonunda dünyayı kendisine sunulan imajlar dışında anlayamaz, anlamlandıramaz. “Hayatın tadı” vardır artık misal. Özeti şudur: Artık imaj önemlidir. (Modernizm fonksiyona yöneliktir. Süsler, karmaşalar ve bin tane anlam yüklenen her ne varsa terk edilmiştir zamanında. Aslında gerçek anlamda Modern İnsan: Sadedir)

Oysa modernizmin veledi zinası imaj, tıpkı eskilerin asilleri gibi bir şeydir. Mavi kan özlemidir. "Ben özelim, ayrıcalıklıyım" demektir. Sürüden ayrılmanın yolunu böyle bulmuştur ademoğlu, havvakızı.

Sıfatları vardır insanın, kadın olsun erkek olsun fark etmez. Bir marka oluşturmak zorundadır ve bir marka gibi yaşar. (Ya da markayla yaşar, markaların yaşam özetleri ile yaşar, hatta an gelir yaradanın verdiklerini bile çalkalar.)

Bir tür ayin gibi her şeye zaman ayırır ama bilgiye zamanı yoktur. Fikir sahibi olmak yeterlidir. Hap haline getirilen bilgi paketlerinden edinir, işte buna zaman ayırır. Bir lokmada yutar. Zihni her konuda iki-üç cümlelik fikirlerin istiflendiği raflara bölünmüştür. Yeri geldiğinde çıkarır kullanır. Vakti yoktur üç cümlenin altını kazımaya. Ve kendisinin hapçılığını sorgulayacak kimse yoktur. Çünkü o üç hapı bile yutmaktan imtina edenler için artık gerçek bir bilgi yumağı ve tam teşekküllü yaşam gurusudur.

İlişkilerini, aşklarını bile reçetelerle yaşar. Kalıplarla aşık olur, belli davranış kalıplarıyla duygularını ifade eder. Bu konuda da karmaşa gibi görünen (çakma) bir düzenin hakim olmasını ister. Sadece, bunun farkında değildir. Beynindeki fikir çöplüğü ona tatmin olacağı kadar bir karmaşa sağlar nasıl olsa. Ve bu noktada durup, farklı olmanın felsefesini yapmaya başlar. Çünkü boğulmaktadır.

El netice:

Modernizm sonrası modern insan: Boğulmakta olan insandır. Fikren, ruhen boğulmaktadır.




Notumsu: “Boğulmaktadır” sonrası insan, Post Boğumboğum adıyla yazılacaktır elbet.